ජයකොඩි අයියගෙ අම්මා

ජයකොඩි හෙවත් ජයකොඩි පතිරත්නලාගේ හේමන්ත කුමාර ජයකොඩි කෑගල්ලේ ඉපදිල හැදිල වැඩිල අවුරුදු බර ගානක් ලංකාවෙ සහ මාස කීපයක් තවත් රටවල් දෙකක චාටර් වෙලා දැන් මාත්‍ එක්ක එකම ආයතනයේ වැඩ කරන සහ එකම කාමරයේ වාසය කරන මගේ සහෝදරයෙක්. එයා මරිසිය නම් දන්නෙම නෑ. හික් හික්. අපේ ලොක්කවත් එයාගෙ සාක්කුවට දාගන්න එයා දන්නවා. ඒත් මනුස්සයෙක් වශයෙන් එයාගෙ හොඳ සහ දැනුම ගැන කියන්න වචන නෑ.

මේක පහුගිය දිනයක මම එයත් එක්ක අපේ රාත්‍රී ආහාරය ගන්න පුංචි හෝටලයකට ගොඩ වැදුණු වෙලාවක වුණ වැඩක්. අපේ කෑම ඇණවුම දීලා අපි දෙන්නා හුලං වදින්නත් එක්ක එලියට ආවා. පාරෙ වාහන සහ අල්ලපු ඇඳුම් කඩේට ආපු නා නා ප්‍රකාර වාහන අපේ ඇස් වලට එලි එව්වා. මිනිස්සු කඩිමුඩියෙ දුවනවා ගෙවල් වල‍ට. වෙලාව රෑ 8 විතර වෙලා තිබුණ. අපි යෝගට් එකක් අතට අරන් කතාවක් දාන්න සෙට් වුණා. (එයා හොඳට වියදම් කරනවා. ඒ නිසා එයා එක්ක ඉද්දි මට නොමිලේ රස මසවුළු ලැබෙනවා. :D :D)

හෝටලය ඉදිරියෙ පාරෙ හිටිය වයසක කාන්තාවක්. අම්ම කෙනෙක්. වැරහැලි නොවුණත් ඇඳුම් කිලුටුයි. ලොකු පොලිතින් මල්ලක එයාගෙ අඩුම කුඩුම හොයනවා. නමුත් හිඟාකන කෙනෙක්ට වඩා ටිකක් පෝසත් ගතියක් තිබුණා.

එයා ඉද්දි අපට යෝගට් කන්න මොනාද වගේ. මටත් අප්සෙට්. මම නොදැක්ක වගේ ඉන්න ගියාට ජයකොඩිට එහෙම ඉන්න බැරි වුණා. එයා අර අම්ම ගාවට ගියා.

"අම්ම කාලද ඉන්නේ?"

ඒ අම්ම ජයේ දිහා බලල මොනවද කිව්වා.. එයා රෑට කාපු බවක් තමයි ඇඟවුණේ. ඒත් ජයකොඩි තවත් මොනවද ඇහුවම එයා කිව්ව මොනව හරි බොන්න ඕන වගේ එකක්.

පස්සෙ එයාව කඩේ ඇතුලට එක්ක ගිහින් ශීතකරණය ඇරල එයාටම තෝරගන්න දුන්නම එයා තත්පර 15ක් විතර බීම වර්ග තෝරල (ඒ තත්පර 15 එයාට විනාඩි 15ක් වෙන්න ඇති කියල මට පස්සෙ හිතුණ.) අන්තිමේ තැඹිලි පාට බෝතලයක් ගත්ත. පස්සෙ මුල්ලක තිබුණ රවුම් මේසයක ඉඳන් එයා හෙමින් ඒක බොන්න ගත්තා. අපි වෙනම මේසෙක ඉඳන් ආයෙත් කතාවට සෙට් වුණා. විනාඩි දෙක තුනකට පස්සෙ මේ අම්මා තොල කට පිහිදමින් ඇවිත් ජයකොඩි ගාවට කිට්ටු වුණා.

"පුතා මාව දන්නවද?" එයා ඇහුවා.

"ඒ මොකෝ ඒ?"

"ඇයි මට බීම එකක් අරන් දුන්නේ?" ආයෙත් ගැටළුවක්.

"ආ .. ඔයා බඩගින්නෙ ඉන්නව කියල හිතලනෙ මම කතා කලේ." ජයේට මාර හිනාවක් ගියා. ඒ අම්මගෙ මූණෙත් හිනාවක් ඇඳුණා. මට මාර ආතල්.

"ඕකට ඉතිං දැනගන්නම ඕනද?" මමත් හිනාවෙලා කිව්වා.

ඒ අම්මා යන්න ගියා හෙමින්. මම තීරණය කලා මේක ලියන්න ඕන කියලා.

"ඔය ගෑණි ෂුවර් එකට අද අඬයි" මම කිව්වා.

"ඒ මොකෝ?"

"එයාව ජීවිතේටම ඒ වගේ අගය කරල නැතුව ඇති" මම කිව්වා.

ජයකොඩි හිනා වුණා විතරයි.

මේ ජයේ මම ඉද්දිම මේ දේවල් කරපු මුල් වතාව නෙවෙයි. එයා අතේ තියෙන ගානක් ඕන වෙලාවක දෙන්න සූදානම්. ඒ නිසාම එයා සතු වස්තුව මිනිස්සු සහ හිතේ සතුට විතරයි. වෙන ධනයක් නෑ. ම‍ම හිතුවා මම මේ වගේ අය එක්ක ඉන්න ලැබුණ මාර චාන්ස් කාරයෙක් කියලයි.

ඒ එක්කම මතක් වුණේ මට අපේ මහ ගෙදරදි Gadol කියන යාළුවා හොයල දුන්න මේ සින්දුවයි. මේක තිබුණෙ මෙතන. මම දන්නවා අපි හිනාවෙන විධිය. ඒ අපි විසින්ම හෝ වෙනත් කෙනෙක් විසින් කරන හොඳ දෙයක් නිසා දැනෙන සතුටට. ඒත් ඇත්තටම නම් අපට හිනාවෙන්න බෑ තමයි.

SKITZO - Oba Hinawenne Kohomada?(Acoustic Live)

මේකෙ අවසන් පද කීපයෙ කියන දේවල් මට හරියට ඇහෙන්නෙ නෑ. කවුරු හරි ඒක හරියට මට කිව්වොත් මේක වෙනස් කරල දාන්න පුළුවන්. ෴ සංශෝධනය - නිවැරදි පද මෙතන ඇත.