මිනිස්සු සමරන්න ආසයි. නැචුරල් හේතුවක් නැත්නම් මොකක් හරි හේතුවක් හදාගෙන හරි සමරන්නයි මිනිස්සු කැමති. මේ කියන්නෙ එක එක දින සමරන එක ගැන. ඒ අතරට උපන් දින, මරණ දින, සංවත්සර දින වගේ පෞද්ගලික සැමරීම්වල ඉඳන් ජාතික දින, ජාතික විරු දින, මව්වරුන්ගේ දින, කාන්තා දින, දූවරුන්ගේ දින, ප්‍රසිද්ධ පොරවල්ගේ ජන්ම දින වගේම ග්ලෝබල් දිනත් තියෙනව. සමහර අය ඒ සැමරීම් වෙනුවෙන් සූදානම් වෙන විධිය දැක්කම හිතෙනවා 'මෙහ්' කියලා. එහෙම කියන්නෙ සැමරීම්වලට විරුද්ධව නෙවෙයි. සැමරීම් වරදක් නෑ. ජීවිතේ පල්ස් එකේ වෙනසක් වෙනවනම් සැමරීම් වඩාත්ම හොඳයි. ඔය පල්ස් එක එකිනෙකාට දැණෙන විධිය වෙනස් වීම නිසයි මේ ප්‍රශ්ණ ඔක්කොම. අනික සැමරීම් කරන්න එක එක අය තෝරගන්න විධි අනුව සැමරීම ගැන ඒ අය හිතන්නෙ මොනවද, කොහොමද කියන එක ගැන අදහසක් ගන්න පුළුවන්.
මේ තියෙන්නෙ එහෙම ඒව ගැන පරණ අදහස් ටිකක්. ඒ හැටි වැදගත් නෑ.
ඔය එක එක කාරණේට දින වෙන් කිරීම එක අතකට ඒ කාරණේට අදාල පාර්ශවය අන්දන්න කරන වැඩක් විධියට දකින්නත් පුළුවන්. සමහර විට වෙනත් අරමුණකින් ආරම්භ වෙලා පස්සෙ සහමුලින්ම ඒ අරමුණ වෙනස් වුණ වෙනත් බොහොමයක් දේවල්වලට සිද්ධ වෙලා තියෙනව වගේ යම් දිනයක් නම් කිරීමේ මූලික අරමුණෙන් බැහැර වුණ දේවල් ටිකක් වෙනුවෙන් තමයි ඔය සැමරුම් දින පසු කාලීනව පාවිච්චි වෙන්නේ. උදාහරණෙකට අම්මාවරුන්ගෙ දිනේදි, රණ විරුවන්ගෙ දිනේදි ඒ ඒ අය ගැන කට්ටිය බොහොම සතුටින් කතා කරනව තමයි. මේක ආරම්භ වෙන්න ඇත්තේ ඒ අයට විශේෂ වටිනාකමක් දෙන්න ඕන නිසා. ඒක නිසා එයාලගෙ ජීවන තත්ත්වය දියුණු වෙයි කියල හිතලා. හැබැයි පසුකාලීනව ඒ ඒ දිනවලදි ගොඩක් දෙනෙක් ඒ ගැන කතා කරන බව පෙන්නන්න තමයි කැමති. අපි බොහොම දෙනෙක් නොහිතා කරන දෙයක් තමයි කතා කරන බව ප්‍රදර්ශණය කරන එක. අර මිනිස්සුන්ගෙ ජීවන තත්ත්වය එතනමයි. මිනිස්සු ඒ දිනය පාවිච්චි කරන්නෙ ඉතිරි දින 364 පුරාම සිද්ධවෙන නොසැලකීමෙන් ගැලවෙන්න.
මිනිස්සු කැමතියි අවධානයට ලක් වෙන්න. එහෙම නැත්තං තමන්ගෙ හොඳ පැත්ත අවධානයට ලක් කරවන්න. හැබැයි තමන්ගෙ නරක පැත්ත පුළුවන් තරම් හංගන එකත් ඒකෙම කොටසක්. සාමාන්‍යයෙන් අපි මිනිස්සු එක් කතාබහ කරද්දි මේක තේරෙණවා. අපිට කතා බහ කරද්දි හම්බවෙන්නෙ බොහොම හොඳ මිනිස්සු. වැරදි නොකරන, එහෙම නැත්තං වැරදි අවම වශයෙන් කරන, වැරැද්ද පෙන්නුවොත් තේරුම්ගන්න විධියෙ, ඒ වගේම අනිත් අය වැරැද්දක් කරනව දකිද්දි ලේ කෝප වෙන නිවැරදිමාමක නිහතමානී අය. හැබැයි සමාජයක් විධියට ලංකාවෙ මිනිස්සු දිහා බැලුවම පේනවා පොදුවෙ ගත්තම උන් අවුල් කියලා. කෙරෙන්නෙම, තියෙන්නෙම අවුල් වැඩ. ඉහළ ඉඳන් පහලටම... එතකොට සමාජෙ ඉන්නෙ අපි නෙවෙයිද? අපි කරන වැරදි නිසා නෙවෙයිද සමාජෙ අවුල් වෙලා තියෙන්නෙ. තනි තනිව ගත්තම පට්ට හොඳ අපි පොදුවෙ ගත්තම අවුල් වෙන්නෙ ඇයි?
මට තේරෙන හේතුව සරළයි. මිනිස්සු කරන්නෙ මවාපෑමක්. මිනිස්සු කැමති මවාපාන්නයි. තමන් සතුව නැති දෙයක් වුණත් මවාපාන්න පුළුවන් නම් ඒකට මිනිස්සු කැමතියි. මේක දැනගෙන වෙන දෙයක් නොවෙන්න පුළුවන්. සාමාන්‍යයෙන් 'තමන් ප්‍රසිද්ධව හැසිරෙන විධිය ඔස්සේ වෙනත් මිනිස්සුන්ව හසුරුවන' දේශපාලකයො හෝ වෙනත් පබ්ලික් ෆිගර්ස් ඇරුණම සාමාන්‍ය මිනිස්සු නම් තමන් කරන්නෙ මොකක්ද කියල දැනුවත් නැති තරම්. එයාල අහිංසකයි. ඒ නිසා රැල්ලට ගිහින්. ඒ අයට සැමරීම් කියන්නෙත් එහෙම මවාපාන්න ලැබෙන අවස්ථාවක්.
මේක ටිකක් එහාට හිතුවොත් පේන්නෙ මිනිස්සුන්ගෙ හිස් කම. මිනිස්සු හිස් වෙන්නෙ කොහොමද? මිනිස්සු හිස් වෙන්නෙ හිතන්නෙ නැති නිසාම නෙවෙයි. සම්බන්ධතා ගෙවී යාම හින්දා. මේක අසාධාරණ කතාවක් විධියට බැලූ බැල්මට පේනවා. ඒත් කාලයත් එක්ක අපි ගනු දෙනු කරන හැම දේ එක්කම අපට තියෙන සම්බන්ධය ගෙවිල යනවා. ඒක අලුත් ෆෝන් එකක්, කාර් එකක් වගේ දෙයක් එක්ක මුලින් ඇතිවෙන බැඳීම සහ පසු කාලිනව වෙනස් වෙන බැඳීම ආශ්‍රයෙන් හිතන්න පුළුවන්. අලුත් ෆෝන් එකක් අපි ගන්නෙ ඒකෙ තියෙන ෆීචර්ස් ගැනත් හිතලා. හැබැයි කාලයක් යද්දි ඒ ෆීචර්ස් දැණෙන්නෙ නැතිව යනවා. එහෙම නැත්තං ඒ ෆීචර්ස් තියෙන ෆෝන් තව ඕන තරම් තියෙන බව දැණෙන්න ගන්නවා. අළුත් එකකට ආස වෙනවා. අපි ආසාවෙන් අයිති කරගන්න බොහොමයක් වස්තූන් සම්බන්ධයෙන් සිද්ධ වෙන්නෙ ඒක.
මේ තත්ත්වෙ බලපාන්නෙ උපකරණ වලට විතරක් නෙවෙයි. අපේ ජීවිතවලට අළුතින් එන හැම එකකම ඇත්ත ඒකයි. අළුත් පිට දැණෙන ගතිය පහු පහු වෙනකොට දැණෙන්නෙ නැති වෙනවා. සම්බන්ධතා කියන්නෙත් කාලයත් එක්ක ක්ෂය වෙන ඝණත්වයක් තියෙන දෙයක්. ඒක සාමාන්‍ය තත්ත්වයක්. සම්බන්ධතා ගොඩක් සහිතව වුණත් කෙනෙක් තනි වෙන්න පුළුවන්. ෆෝන් එකේ කන්ටැක්ට් බරගාණක් තියෙද්දි කෝල් කරන්න කෙනෙක් නැති වෙන්න පුළුවන්. දෙනෝදාහන් නුවන් අතර තමන්ගෙ නුවන් වටහගන්න දෙනුවනක් නැති මොහොතක් එන්න පුළුවන්.
අවුරුද්දක විතර අතීතයෙදි සිය දිවිනසාගත්ත කීප දෙනෙක්ගෙ සමාජ මාධ්‍ය භාවිතාව බැලුවම තේරෙන්නෙ ඒ අය බොහොම සාර්ථක සමාජ මාධ්‍ය ජීවියෝ බවයි. සන්තෝසෙන් සැමරීම් කල බවයි. හැබැයි ඒ අයට සැබෑ ජීවිතෙන් පලා යන්න ඕන වුණේ මේ සැමරීම් මවාපෑමක් වුණ නිසාද? තනි වීම දරාගන්න බැරි වුණ නිසාද?
තනි වීම සමහර විට ලෙඩක් වෙන තරමට එහෙ මෙහෙ වෙන්න පුළුවන්. ලෙඩේ සීරියස් වුණොත් ජීවිතේ තියෙන සම්බන්ධතා අරුම පුදුම හෝ අවුල් වියවුල් පැතිවලට යන්න පුළුවන් ලෙඩක්. ලෙඩේ හොඳ කරගන්න නම් සම්බන්ධතාවය අළුත් කරගන්න වෙනවා. එහෙම නොවුණොත් අවසානෙදි ක්‍රමයෙන් වෙන්නෙ ජීවිතේ ඒකාකාරීකමත් එක්ක හිස් වෙලා යන එක. අපි බැඳිල තියෙන වස්තූන් සම්බන්ධව තියෙන හැඟීම තුනී වෙලා යන එක. තව දුරටත් ඒ සම්බන්ධතාවල අරුමය, පුදුමය නැතිවෙලා යන එක. අන්න එතනදිත් ඔය සැමරීම් වැදගත් වෙනව. සැමරීමක් කියන්නෙ ඒ ඒකාකාරීත්වයෙන් ගැලවෙන්න ක්‍රමයක්. අඩු ගානෙ තාවකාලිකව ආයෙත් සම්බන්ධතාවය අළුත් කරගන්න මාර්ගයක්.
අර දහසක චුම්බන පිසදා ජීවිතේ ගොඩගන්න රෝමියෝ වගේ.
ඒ වගේම සැමරීම් තුලින් සම්බන්ධතාවයන් පවත්වගන්න පුළුවන් වීම සහ අළුත් කරගන්න පුළුවන් වීම සුභ පතන්න එකතු වෙන අයට හොඳ ඉල්ලමක්. වෙන දවස්වලට තමන්ට කිසි සේත්ම අදාල නැති දෙයක් සමරන්න එකතු වෙන එකෙන් මිනිස්සු ඒ "අදාල නැති කරගෙන තිබීමේ" වරදකාරී හැඟීමෙන් ගැලවෙන්න අවස්ථාවක් උදාකරගන්නවා. ඒ දේට තමන් තුල වටිනාකමක් තියෙනව කියල දනවගන්නවා. ඒ වගේම ඒක ප්‍රදර්ශණය කරන්න ගන්නවා.
මේකට කැප්ටන් පයිරේට් හදපු මීම් එක මරු!
Link
සමාජ මාධ්‍ය කියන්නෙ මේවට තව තල්ලුවක් දෙන එකක්. ෆේස්බුක් විශේෂයෙන්ම හිට් වෙන්නෙ මිනිස්සුන්ගෙ තියෙන ඔය ස්වභාවික ආසාවල් අඳුණගෙන ඒක සාර්ථකව ෆේස්බුක් තුලට ඇතුලත් කරන හින්දයි. සුභ පතන්න උවමනා නම් පෞද්ගලිකව සුභපතන්න පුළුවන්කම සහ පුළුවන් විධි ඕන තරම් තියෙද්දි 'ආහ් මම මෙයාට සුභ පැතුවා හොඳේ' කියල ලෝකෙට පේන්නම කියන්න මිනිස්සුන්ට අවස්ථාවක් ලබා දීල තියෙන්නෙ ඒක හින්දා. ඇත්තටම ෆේස්බුක් වෝල් එක කියන්නෙ එහෙම ලෝකෙට පේන්න තමන්ගෙ පැවැත්ම ප්‍රදර්ශණය කරන්න කැමති හැමෝම වෙනුවෙන් තියෙන එකක්.
ලෝකෙට පේන්න සුභ පතන්න කැමති අයත් ලෝකයේ අවධානය ඕන අයත් එකට සෙට් වෙන තැනකදි වෙනදා පෞද්ගලික වුණ සුභපැතීම් ලෝකෙටම පේන්න සිද්ධ වෙනවා. මෙතනදි මේ තත්ත්වය ගැන මිසක් ඒක හොඳද නරකද කියන එක නෙවෙයි මේ කියන්නේ. ඒක හොඳ හෝ නරක වෙන්නෙ ඒ ඒ මනුස්සය අනුව. සමහරු ඒකට කැමති වෙන්නත් සමහරු අකමැති වෙන්නත් පුළුවන්.
මිනිස්සුන්ට සැමරීමට තියෙන මේ උනන්දුව පාවිච්චි කරන කොටසකුත් ඉන්නවා. ඒකෙන් දේශපාලනික අවශ්‍යතාවයක් හෝ වෙළඳ අවශ්‍යතාවයක් සපුරාගන්නවා. සමහර විට ඒක තවදුරටත් විවේචනය කරන්න බැරි තරමට සාමාන්‍ය තත්ත්වයක් බවට පත් වෙලා. රැවටිල්ල මත දුවන සිස්ටම් එකකදි ජස්ටිෆයි වෙන්නෙ රැවටිල්ල.
ඊළඟට තියෙන්නෙ මෙහෙම සැමරීම් දිනවලට දෙන වටිනාකම. එහෙම දිනයක් මාර දිනයක් කිරීම ඇතුලෙම අනිත් දින ටික නිකංම අප්සෙට් වෙනවා. ඒකම අනිත් පැත්තට ගත්තොත් අනිත් දවස් අප්සට් නිසාම සැමරීම 'මාර' කරගන්න වෙනවා. සැමරීමට තියෙන්නෙ මාර උද්‍යෝගයක්. අනිත් දවස් මලානිකයි. එතකොට අනිත් දවස් අප්සට් නොකරගෙන 'මාර' කරගන්න බැරිද? ඒක කරන්න ටිකක් අමාරුයි. හේතුව ජීවිතේ කියන්නෙ එහෙම උද්‍යෝගයක් නිතරම තියෙන්නෙ නැති එකක්.
ඒ උද්‍යෝගයක් නැති බෝරිං ජීවිතේට වෙනසක් කරගන්න සැමරීමක් ඕනම තමයි!