තොපිත් පල

 

පාවිච්චි කල මාස්ක් එක පාරෙ දානවනං

ටොපි චොකලට් අයිස්ක්‍රීම් කාල ඒව ඔතපු පොලිතින් හිටපු තැනම දානවනං

පේජ් කාරයන්ගෙ පින්තූර පෝස්ට් හෙවිල්ලක් බැලිල්ලක් නැතුව ෂෙයා කරනවනං

සෝෂල් මීඩියාවල දකින තමන්ගෙ ඇජොන්ඩාවට සෙට් වෙන ඕන බොරුවක් ආයෙ ආයෙ පතුරුවනවනං

විශේෂිත කාරණයක් වෙනුවෙන් හදාගත්ත චැට් ගෘප් අස්සෙ කිසිසේත්ම අදාල නැති පෝස්ට් දානවනං

පෝලිමක ඉඳල වැඩක් කරගන්න පුරුද්දක් නැත්තං

ආයතනයකින් වැඩක් කරගනිද්දි නියමිත ක්‍රමය අනුගමනය කරනව වෙනුවට ආයතනය ඇතුලෙ කන්ටැක්ට් හරහා වැඩේ කරගන්න ට්‍රයි කරනවනං

ට්‍රැෆික් එකක් සෙට් වුණාම ඉවක්බවක් නැතුව හෝන් ගහනවනං

ගෙදර සවුන්ඩ් සෙටප් එක හතර වටේ ගෙවල්වලටත් ඇහෙන්න දානවනං

තමන්ට ඕන දේ වෙනුවෙන් ඕන බොරුවක් කියනවනං

තමන්ට අයිති නැති, අයිති කාරයෙක් පේන්න නැති දෙයක් දැක්කම ගන්න හිතෙනවනං

තමන් අතින් වරදක් උනාම ඒක පිලිගන්න බෑ වගේ හිතෙනවනං, වෙන එකෙක්ව අහු කරනවනං

පොදු තැන්වලදි තමන් විතරයි ඉන්නෙ වගේ ෆෝන් එකෙන් හෙණ හයියෙන් වීඩියෝ බලනවනං

අනිත් උන් වැරදියි කියන ගමන් තමන් හරි සුදනා කියල හිතනවනං

තොපිත් වැඩක් නෑ තොපිත් පල!

ජයතිලක කම්මැල්ලවීරගේ සුළු තනි තිත පොත ගැන අදහස්

 

 

 

ලංකාවෙ මම කියවල තියෙන ලේඛකයන් අතරින් ජයතිලක කම්මැල්ලවීර කියන්නෙ වෙහෙසකාරී නැතිව කියවන්න පුලුවන් විදියට රහට ලියන්න පුළුවන් ලේඛකයෙක්.

ඔහුගේ නිර්මාණ බහුතරයක් රස විඳල නැතත් කියවා තියෙන නිර්මාණ කීපය අස්සෙ සරලව ලියපු ලොකු කතා තිබුණා. ඔහු අත්දැකීම් අස්සෙන් කතා පූදවන්නෙක්. විශ්වාසයෙන් චරිත ගොඩනංවන්නෙක්. එවන් චරිත බොහොමයක් ඔහු වෙනම කෘතිවල එළිදක්වල තියෙනවා. සුළු තනිතිත කියන පොත ඒ චරිත අතර හිස්තැන් පිරවීමක්. හරියට විවිධ පොත්වල ඔහු ලියූ චරිත කීපයක් එක පොතකට ගෙනත් තමන්ගේ චරිතය ඒ අනිත් චරිත අතර සම්බන්ධය ගොඩනගන්නා බවට පත් කළා වගේ වැඩක් ඒක. ඔහුට ඒ තරම්ම ලියන්න පුළුවන්.

කම්මැල්ලවීරගේ කතා වලට මම කැමති ඒවා අනවශ්‍ය දීර්ඝ කම්මැලි විස්තර වලින් තොර, අදාළ කාරණය ගැන පමණක් සැකෙවින් කතා කරන නිර්මාණ වීම නිසයි. හැබැයි චරිතාපදානයක් වැනි ආකාරයට ලිය වී ඇති මෙම නිර්මාණයට එම ශෛලිය ගැළපෙන්නෙ නැද්ද කියලත් මට හිතෙනවා. අවශ්‍යම සිදුවීම් එක්ක කතාව විස්තර කරගෙන යනවා වෙනුවට බොහොම සියුම් තැන් තව තවත් විස්තර වුණා නම් හොඳ බවක් දැනුණා. ඒත් ඒක මට විතරක් අදාළ ඒකක්. කියවා තියෙන බොහොම චරිතාපදාන පොත් ටිකක් මහත වීම නිසා සුළු තනිතිත සිහින් පොතක් වීම ගැන මගේ අදහස වෙන්න පුළුවන් ඒ. නමුත් අනිත් අතට කම්මැල්ලවීරගේ අනන්‍යතාවය තියෙන්නෙත් ඒ සුළු ලිවීමෙම තමයි.

දෙදහස් මුල් ගණන්වලදී වරක් විභවි ආයතනයෙන් සංවිධානය කල සාහිත්‍ය තරගයක ප්‍රතිපලයක් විදියට මට අපේගම පරිශ්‍රයේ තිබුණු එක් දින වැඩමුළුවකට සහභාගි වෙන්න ලැබුණා. ඒ වැඩේ මෙහෙයවුනේ කම්මැල්ලවීර සහ කීර්ති වැලිසරගේ අතින්. මම කම්මැල්ලවීරයන්ව දැන හැඳින ගත්තේ එදා. ඔහු ලේඛනය ගැන කතාකරනව ඇහුවෙ එදා. ඊට කලින් ඔහුගේ නිර්මාණ මම කියවල තිබුණා. නමුත් මට ඒවා ගැන අදහසක් තිබුණෙ නැහැ.

ඒ වැඩමුළුවට පස්සෙ කම්මැල්ලවීර මට යෝධයෙක් වෙනවා. තාම එහෙමයි කිව්වත් හරි. හැබැයි සුළු තනිතිත පොතෙන් ඔහු තමන්ගෙ අඟුටුමිටි බව ගැන ලියල තියෙන බව මට පේනවා.

ඔහු ලොකු චිත්‍රයක පොඩි තිතක්. චිත්‍රය තවමත් අසම්පූර්ණයි කියලයි මට හිතෙන්නෙ.

පොත ඉතාම රසවත්. ඔහුගේ ජීවිතයේ රිද්මයන් එක්ක යාවෙන්න ඔබටත් අවස්ථාවක් ලැබෙයි.