යුධ ගින්නෙන් මියැදෙනවුන් ගණන් දෙමින්
ගෙවු අතීත මතකය යලි අවුළුවමින්
නැවතත් මිය යයි වැසියන් පවුල් ලෙසින්
ජීවත් වීමේ යුද්ධය දිග් ගැසෙමින්
තනි තනි ලෙසින් නොව සිය පවුලම එක්ව
බිළිඳුන් දරුවන් යොවුන්ද වෙන් නොමව
පවුලක් ලෙසින් දිවි නහගන්නට සිත්ව
කෙලෙසින් හිත හදාගන්නෙද වීලද මත්ව
ජීවිකාව ගෙන යන්නට හැකි නැත්තේ
වැටුපක් කුලියක් උපයන්නට නැත්තේ
දරුවන් හඬන හඬ රැව් දෙන කන් මත්තේ
ඉවසාගන්න බැරි සීමාව ඉස්මත්තේ
උදයෙත් දහවලෙත් ඇය මේසෙක එපිට
බත්මුල ලිහයි නිහඬව ඇයගෙම ලොවක
ලන්ච් රූමයේ වෙනකෙකු නැති අවට
ඇගෙ හැඩ විඳිමි මෙහි සිට මම ඇස් අගක
වදනක් නොබා ඇය බත්පත වළඳන්නේ
දුරකථනයට එබිලයි මම බත් කන්නේ
ඈ පෙර දැක නොමැති බව නිසැකව දන්නේ
ස්ථාන මාරු ලැබ විය යුතුයි ඇය එන්නේ
පෙනුමෙන් නොමැත ඇගෙ ඒ හැටි විශේෂයක්
මේ දහසක් කතුන් වැඩ කරන පරිශ්‍රයක්
උන් අතරේ මම දන්නේ දහ දොළහක්
ඒ අතරට ඈත් ආවොත් ප්‍රහර්ෂයක්
වැඩි මිතුරුකම් ගැන නෑ මට මනාප
තනිවම හිඳිමි මම නැහැ කිසි විලාප
වැඩි සබඳකම් වාතයි විවිධ ස්වරූප
ඇය නැහැ වෙනස් එ වුණත් නෑ අමනාප
ඇගෙ කුසගින්න මට කුසගිනි වෙලාවෙම
දැණුනේ කොහොම මගෙ සිතුවිලි පුරා මම
හිත යට සිට නැගෙන පිබිදුම තලා බණ
ආදරේ ඇත්තෙ බඩවල අපෙ sync වුණ