බලධාරිනිය, සුපර් මෑන් සහ එම්.එස්. ප්‍රනාන්දු

ඊයේ දහවල් දහයට පමණ මාගේ දුරකථනය සාක්කුවේ සිට දඟලන්නට විය. මා හට බලධාරිනියගෙන් ඇමතුමක් ලැබෙන බව එය අතට ගෙන බැලූ විට වැටහිනි. එවෙලේ මා කාර්යාලයේ පරිගණකයෙන් එම්.එස්. ප්‍රනාන්දුගේ “මැණිකෙ මම ආයෙ ගෙදර එනවා.... මට හරි කේන්ති යනවා” ගීතය අසමින් එම්.එස්. එක්සෙල්හි ෆෝමියුලාවක් සමග ඔට්ටු වී සිටියෙමි. ඇත්තෙන්ම එම ගීතයට සමවැදී මා හට අප්‍රතිහත පුරුෂ ධෛර්යයක් කා වැදී තිබුණි. එහෙත් බලධාරිනිය කතා කරන බව දුටු විගස එය හුලං ගිය බැළුමක් සේ අප්‍රාණිකව ඇද වැටී සිඳී බිඳී ගොස් මා වියවුල් විය.

දැන් මා කරමින් සිටිනා රාජකාරිය වැඩක් නැත. අසමින් සිටිනා ගීතයද වැඩක් නැත. වහා පිළිතුරු දිය යුතුය. නැතිනම් වැඩ වරදී.

මම දුරකථනයට පිළිතුරු දුන්නෙමි.

“හෙල්ලෝ......ව්..”

මා තො‍ඳොල් ස්වරයෙන් යුතු විය.

"මොකද‍ මේ යට ඇඳුම් නෑ කියන්නේ....?"

එම ස්වරය අතිශය රෞද්‍රය. ඇය එදින ලියූ බ්ලොග් සටහන කියවා විය යුතුය.

"මොකක්?" මම බබා වීමි.

"මේ... මට බබා පාට් දාන්න එපා හලෝ... යට ඇඳුම් නැත්තං ඒ ගැන බ්ලොග් වල නොදා සල්ලි දීල අරගන්නව. ලැජ්ජාවක් කියල එකක් ගෑවිලවත් නැද්ද? හොඳ වෙලාවට ඕව කියවන එවුන් එකෙක්වත් මාව දන්නෙ නෑ... නැත්තං මටයි පාරෙ බැහැල යන්න වෙන්නෙ නැත්තේ. මොනවද හලෝ මේ කරන වැඩ?"

"හ්ම්ම්... මම කිව්වෙ මට කවුරුවත් එහෙම එකක් දීල නෑ කියලනේ..."

"දීල නෑ කියන්නේ? යට ඇඳුම් තෑගි වලට දෙන සිරිතක් තියෙනවද? එහෙම කොයි රටේද වෙන්නේ? ඔච්චර සංකර ඇමරිකාවෙවත් එහෙම දෙන්නෙ නැතිව ඇති. ලංකාවෙ සංස්කෘතියෙ කොහොමත් එහෙම නෑ.... මේව නිසා ඒවත් පටන් ගනියි. ඔයාල වගේ එවුන් තමයි ලංකාවෙ සංස්කෘතිය කන්නේ..."

"අනේ නෑ ඉතිං මම එහෙම හිතාගෙන නෙවෙයි කිව්වේ... මිනිස්සු සැලකිලිමත් වෙන්නෙ බාහිර ගැන විතරයි කියන එකට උදාහරණයක් වගේනෙ මම ඒක ගත්තේ..."

මා ඉතා දුක්බරව කීවෙමි. අහිංසක මෝඩ් එකට ස්විච් වෙනවා හැර මෙවන් අවස්ථාවක වෙනත් දෙයක් කරන්නට නැත.

"ඒ වුණාට ඕව සින්ඩි වල යනවා... පොඩි ළමයි ඕව බලනවා. මොනවද ඒ අයට වෙන්නෙ? පුංචි කාලෙම ඔළුව නරක් වෙනවා."

"අනේ ඉතිං පුංචි ළමයින්ගෙ සින්ඩියෙ මගේ බ්ලොග් එක පේන්නෙ නෑනේ... අනික ඔය අන්තර්ගතේ ගැන සැලකිලිමත් වෙනවය කියන බණ්ඩි වලටත් මම මගේ බ්ලොග් එක දාල නෑ..."

"සින්ඩි බණ්ඩි නෙ‍වෙයි හලෝ... බලනව අන්තිමේ ඔහේට කිණ්ඩිත් එක්ක නෝන්ඩි වෙන්නයි වෙන්නේ... ඒවයින් වැඩක් නෑ... මට ඉවසන්න බැරි මේ යට ඇඳුම් කතාවට. මොන එහෙකටද හලෝ එහෙම කතාවක් කිව්වෙ... ඕක කියවලා දැන් හැදෙන කොල්ලො කෙල්ලො වැලන්ටයින් එකටත් යට ඇඳුම් දෙන්න ගනියි. එතකොට යට ඇඳුමෙ සයිස් එක බලන්න, අන්දල ඉවර වෙලා හැඩ බලන්න එහෙම උඩ ඒව ගලවන්න වෙනවා. හිතනව බලන්න ඕක මොන තත්වෙකට වෙනස් වෙයිද කියලා... ඒක සංස්කෘතියට කොහොම බලපායිද කියලා..."

"අයියෝ මම ඔය තරං හිතුවෙ නෑ... මේක මේ හැමෝම අඳින ඇඳුමක් ගැනනෙ තියෙන්නේ..."

"හැමෝම ඇන්දට පේන්න අඳින්නෙ නෑනේ... අනික ඒව පුද්ගලික දේවල් මිස තෑගි විධියට ඉල්ලන ඒව නෙවෙයිනේ... ලැජ්ජාවක් නැද්ද?"

"හ්ම්ම්..."

"ඔන්න ඕක සුපර් මෑන් වත් ඉල්ලුවනං සාධාරණයි... ඒ මිනිහ ඕක අඳින්නෙ උඩින්නේ... ඒවයින් වැඩක් නෑ... වහාම ඔය පෝස්ට් එක අයින් කරනව. නැත්තං බ්ලොග් එක හැක් කරවගෙන මම නරක ගෑණි කියන්න එපා."

ඇය සුපුෂ්පිත වී දුරකථනය විසන්ධි කලාය.

මම නැවත එම්.එස්. සමග ඔට්ටුවෙන්නට පටන් ගතිමි. එහෙත් මට සුපර් මෑන් මැවී පෙනෙන්නට විය.

ඇයට මීටර් වූවා මෙන් සුපර් මෑන්ටනම් ඔහුගේ අවට උන් අය විසින් ප්‍රසිද්ධියේ යට/උඩ ඇඳුම් රැගෙන දෙන්නට ඇත.

අළුත් අවුරුද්ද කිට්ටු වන විට රතු පැහැ යට ඇඳුම සොයාගන්නටවත් නොතිබෙන්නට ඇත.

ලාංකිකයන්ටත් පොදුවේ යට ඇඳුම උඩට අඳින්නට බැරිද?

චහ්.... එහෙමවත් වුණානම් මට ඊයේ ලියූ සටහන ලියන්නට උවමනා නොවෙනු ඇත.

දැන් ඉතින් ඒවා මේවා වැඩක් නැත...

1994 අප්‍රේල් 9 වෙනිදා හෙවත් වසර 17කට පෙර ඊයෙ මෙන් දිනයකදී අපෙන් සමුගත් බයිලා චක්‍රවර්ති, සදාතනික කලාකරු එම්.එස්. ප්‍රනාන්දු මහතා තම බලධාරිනියට ගැයූ ගීතය වින්දනය කළ යුතුය.

ඇත්තෙන්ම මම ඊයේ ලියූ සටහන ඉවත් නොකරමි. ඇයගේ හැටි බලාගන්නට මට උවමනාවක්ද තිබේ.... එය එසේ නොවුවහොත් එම්එස්ගේ ගීතය මට විකල්පයකි.