සඳ සඳ වගේ වුණාට...

මහරගමින් ඉංගිරියකට ගොඩවී පූජ්‍ය පක්ෂයට අසුන් දෙකකට පසුපසින් අසුන්ගෙන මම හිතේ තිබූ සියල්ල විමධ්‍යගත කොට මදකට හිස් වන්නට තැත් කළෙමි. එහෙත් ගමන දුරයි නම් බසයක් තුල පීදෙන සිතිවිලිද බොහෝය. ඇත්තෙන්ම වැසිකිලියට පසු එසේ සිතිවිලි උපදින එකම අවස්ථාව බසය පමණකි. බසයේ ගමන්ගත් එදා මෙදා තුර විසූ මනෝ විකාරකාරයන් සියල්ලන්ටම මෙන් මටද බසය යනු මනෝ විකාරයකට වැද වල්මත්ව ධ්‍යානගත වීමට තෝතැන්නකි.

බසයේ සිටින මට පෙනෙන සියළු දෙනා මා මෙන්ම තමන්ගේ ලෝක වලය. මා මෙන්ම සියල්ලෝම බුම්මාගෙනය. වචන වලින් දන්නා කිසිදු හැඟීමක සලකුණක්වත් නැත. ඇත්තෙන්ම ඒ සියල්ලන්ගේම මුහුණුවල මට නොපෙණෙනවා මෙන්ම මාගේ මුහුණේද අනෙකෙකුට කිසිදු හැඟීමක් නොපෙනෙනවා විය යුතුය.

අයෙක් කවුළුවෙන් පිටතට දෑස යොමා සිටී. බොහොමයක් දෙනා එක් දිසාවක් දෙස බලාගෙන මා මෙන්ම කල්පනාබරිතවය. ඔවුන්ටද ඇතැම් විට කල්පනා කිරීමට අවකාශ ඇත්තේ බසය තුලදී පමණක් වීමට ඉඩ ඇත. තවත් අයවලුන් කීප දෙනෙක් දුරකථන ඇමතුම්වලය. උන් පමණක් ඇමතුම් තුල සිනාබරිතවය. ඒත් උන්ද ඇමතුම හල ඇසිල්ලෙන් අනෙකුන් මෙන්ම හැඟීම් විරහිත වෙයි. ඒ අතර මට පසෙකින් හුන් දැවැන්ත කයකින් යුත් රළු පුද්ගලයෙක් ඇමතුමකින් අයෙකුට දෙහි කපයි.

ඒ එක් එක් චරිතයන් පිළිබඳ පසුබිම් කතා ගොතන්නට මම නොයමි. ඒත් මාද ඇතුලත් පොදු බස් රිය තුල සැමගේ කතා තුල වැඩි වෙනසක් තිබිය නොහැක. එනම් එකිනෙකා සමග කතා කරන්නට ඕනෑ තරම් දේවල් බසය තුල සිටින සියළු දෙනා සතුව තිබීම අනිවාර්යයකි. ඒත් අපි එසේ කතා නොකරමු. සුපුරුදු බුම්මාගත් විලාසයෙන් වෙසෙමු. එහෙත් ඒ සියල්ලන්ගේ අභ්‍යන්තරය තුල ඔවුන් සියල්ලෝම සුන්දර මිනිසුන් විය යුතුය.

මා කියවන බ්ලොග් තුල සිටින, වෙබ් අවකාශයේ වෙනත් සමාජ මූට්ටු අවකාශයන්හි වෙසෙන සොඳුරු මිනිසුන් මෙන් මෙම බසය තුල සිටින්නන්ද සුන්දර විය යුතුය. පුවත්පතක පිටු කිහිපයකට සීමාවන අපරාධකාර පුවත් මවන්නන්ගෙන් විමුක්තව සිටින අන් සියළු පිටුවලට පුවත් ගෙතූ මිනිසුන් මෙන් සුන්දර විය යුතුය. ඇත්තෙන්ම දන්නා හඳුනන මිතුරු කව තුල මේ සිටින සියළු දෙනා සොඳුරු මිනිසුන් වනවාට සැක නැත. ඒත් පොදු අවකාශයේ ඔවුන් සියල්ලෝම හැඟීම් විරහිත යන්ත්‍ර මෙනි. සියල්ලෝම තමන්නේ සැබෑ සුහදත්වයෙන් පිටස්තරව රවාගත්වනම සිටියි.

මිනිසුන් එසේ හැමකෙකුම සමගම සමාජගතවන්නට උවමනා නැත. කෙසේ කීවත් එය ප්‍රායෝගික නොවන විහිළුවක් පමණි.

එහෙත් අවශ්‍යතාවය අනුව මිතුරන්ද සතුරන්ද චරිත මාරු වීම ස්වභාවිකය. එය පොදු අවකාශයේ අයෙකුගේ පැවැත්ම තහවුරු කරන සාධකයක් ලෙස වටහා ගැනීම මාගේ ගැටළුවක්දැයි මා දන්නෙ නැත. එහෙත් අවශ්‍යතා වෙනුවෙන් බොහෝ මිනිස් සම්බන්ධයන්හි ස්වභාවය වෙනත් ස්වභාවයන් වෙත වෙස් මාරු කරනු මම ඕනෑ තරම් දැක ඇත්තෙමි.

මමද එසේ වර්ණ ගැන්වෙන අයෙක් බව විශේෂණය කරන්නට අවශ්‍ය නැත. එය පොදු අවකාශයේ වර්තමාන ගැලීම විසින් පුද්ගලයෙකුගෙන් බලාපොරොත්තු වන තත්ත්වයකි. අද මා සමග බසයේ එකම අසුනේ බුම්මාගෙන සිටින තැනැත්තාට මාද බුම්මාගෙන සිටියත් ‍හෙට ගණුදෙනුකරුවකු ලෙස මට ඔහුට සිනහවන්නට සිදුවන්නට ඉඩ තිබේ. එය එසේ වීම මාගේ හෝ ඔහුගේ වරදක්ද?

නැත. මම එය සරලවම තත්ත්වයක් ලෙස වටහාගනිමි. මම මා මය. එහෙත් මම වෙනස් ආකාරය.

සැලකිය යුතු කලක පටන් මට කණ්නාඩියෙන්, කලකට පෙර මා දුටු, මා දන්නා රූපය නොපෙනී යාමට පටන්ගෙන ඇත.





සඳ සඳ වගේ
තරු තරු වගේ
මල් මල් වගේ
අපි...