මටත් පිස්සු ඕයි!

පහුගිය දවසක පිස්සා මහතා ආයෙත් මට හම්බ වුණා. යාළු කොල්ලො කෙල්ලො කීප දෙනෙක් එක්ක පොඩියට සෙට් වුණ හැන්දෑවකදි පොර ආයෙමත් අපට බයිලයක් ගැහුවා. ඒ විධියටම නොවුණත්, ටිකක් අවුට් ඩේටඩ් වුණත් ඒක මෙන්න මෙහෙම ලියල දාන්න හිතුවා. ලියාගන්න උදව් කරපු අපේ ගෙදර උන්දැට මුලින්ම ස්තූතිය. මේක අම්බාණක් දිග නිසා කෑලිවලට කඩල කියවගන්ඩ වෙයි. ඒකට පහසු වෙන්ඩ ඕන්න පරිච්ඡේද වෙන් කරලම තියෙනවා.

1. අනුන්ගෙ රෙදි සහ තමන්ගෙ රෙදි
2. චංගුමී සහ ගුද රමණය
3. ජෝතික්ෂය අනුව අහසින් ගල් වැටෙන තැන්
4. සුපිරි අහම හෙවත් සුපර් ඊගෝ
5. ඉතිරි නැතිව බෙදන්න
6. ඇනුවල් එකමස්ථාන ට්‍රිප් එක
7. සුපර් කොලිටි ජීවිතයක්
8. හලාල් අමාත්‍යංශය
9. වේදනා නොදී මැරූ ඌරු මස් හොදී

අනුන්ගෙ රෙදි සහ තමන්ගෙ රෙදි

සිංහලද මුස්ලිම්ද දෙමළද හොඳ? නෑ ඉතිං මම එහෙම කතාවක් කියන්නේ නෑ. හැම එකාම කාළකණ්නියෝ. ජාතිය කියන එක ගාව ගත්ත තැන දෙමළ ද සිංහල ද මුස්ලිම් ද මොකෙක්ද එහෙම වෙනසක් නෑ උන් ඔක්කොම කාළකණ්නියෝ. ජාතිය කියන එක ගාව ගත්ත ගමන්ම එතන අවුලක් තියනවා.

මිනිස්සු එක එක භාෂාව කතා කරනවා වෙන්න පුළුවන්. ඒක ඉතිං අපි ඉපදෙන රට, සංස්කෘතිය වගේ එවා එක්ක තියන එකක් නේ. නමුත් ඒක පදනම් කරගෙන මම හොඳයි අනිත් මනුස්සයා නරකයි කියාගෙන ඒව මේවා කරන එක නම් කිසි තේරුමක් නෑ. මම කියන්නේ නෑ මුස්ලිම් මිනිස්සු හරියි කියලා. එහෙම කියනවනම් ඒක අම්බානෙක වැරදියි. උන් හෙන කාළකණ්නි තක්කඩි. මොකද උන් හෙන බිස්නස් කාරයොනේ. උන් හෙන තක්කඩියි ඇත්තටම සිංහල මිනිස්සුන්ට වැඩිය. සිංහල උන්ට වැඩිය කපටියි. උන් කොහොම හරි උන්ගේ වැඩ කරගන්නවා.

සිංහල මිනිස්සු හැමදාම උන්ගේ ඒවට බැණ බැණ බොරුවට කෑගහනවා. අපි උන් කරනව වගේ දෙයක් කරන්නෙත් නෑ. වෙන මොනව හරි කරල දියුණු වෙන්නෙත් නෑ. මොකද අපි හැම තිස්සෙම අනිත් මනුස්සයාගේ රෙද්ද බල බල ඉන්නවා මිසක් අපි දියුණු වෙන වැඩක් කරන්නේ නැහැනේ. ඒක ඉතිං හැම දාම වෙච්ච කේස් එකනේ. ඕක තේරුම් ගත්ත කොටසක් ඉන්නවා. බහුතර සිංහලයෝ, මං කියන්නේ සිංහල බහුතර මිනිස්සු හැමදාම කරේ කවුරු හරි බූරුවෙක් කියන එකක් අහගෙන ඌට වැඳගෙන ඇන්දිලා ඉන්න එක. අන්තිමට උන් ඇවිල්ලා අපිට පස්ස පැත්තට ඇරලා යනවා අපි දන්නෙත් නෑ. ඒකනේ හැම දාම උනේ නේ? ඕගොල්ලෝ ගියපාරත් අර හෙළ උරුමෙ කිය කිය නැටුවනේ. අන්තිමට ගහපු පදේකුත් නෑ, නටපු නැටුමකුත් නෑ, බෙරේ පලුවකුත් නෑ, මොකුත් නෑ. උන් ශේප් එකේ ඇතුලට ගියා. පස්සෙ ඇතුලේ හිටපු ලොක්කෝ ටිකක් මන්ත්‍රීලා ඇමතිලා උනා.



චංගුමී සහ ගුද රමණය

දැන් ඉතිං මිනිස්සු ආතල් එකේ ඉන්නවා අර කලින් විදියටම. උන් එන්න කලිනුත් ඒ වගේ. දැන් ඉන්නෙ ඊටත් අන්ත විදියට. උන් ඉතිං මළ උරුමේ කියලා අර මගුල ඇතුලට ගියාට මොකද කරේ? කරපු මගුලක් නෑනේ අන්තිමට. බොරුවට කෑ ගැහුවා. ඡන්දේ දුන්නා තියලා හිටු කියලා. පස්සෙ දුන්නා අම්මට සිරි අපි වෙනුවෙන් අපි අරවා මේවා කියලා. දැන් මොකද වෙලා තියෙන්නේ? දැන් කතාවක් නෑ. දැන් චංගුමී බලනවා කට්ටිය. දැන් අර, ඒවා නෑ. අපිට ඒවා ඕනේ නෑ. අපිට පඩි ඕනෙත් නෑ. ජීවිතේ කොලිටියක් ඕනත් නෑ. රට දියුණු වෙන්න ඕනෙත් නෑ. දියුණුව කියලා පෙන්නුවම ඇති. මොකක්ද ඉතිං දියුණුව නේ? ඔක්කොම ඉතිං යනවා යනවා යනවා අපිට පෙනි පෙනි කොච්චර නාස්ති කරනවාද මිනිස්සු නේ?

දැන් ඊයේ පෙරේදා කියනවා තෙල් බාර ඇමති, උගේ පළවෙනි උත්සවේට කෝටියක් පැනලලු වියදම. අළුතෙන් පේන්ට් ගාලා මල් පෝච්චි ගෙනත් දාලා ඒ මිනිස්සුන්ට වැඩ කරනවාට දවස් හතරක ඕටී දීලා. ඔක්කොම බැලුවම කෝටිය පැනලලු වියදම. ඒ උනාට ඒකේ අර මිනිස්සු යන ටොයිලට් වල හෙන ජරාවලු. කැඩිලලු අරවා මේවා වෙලාලු. උත්සවේට අච්චර වියදම් කරනවා අර වගේ එකක් හදන්න අමාරු ඇති. ඇස් පනා පිට පේනවා. අපි ඒවා ගණන් ගන්නේ නෑ. මොකද ඒවා ප්‍රශ්ණ විදියට අපිට තේරෙන්නේ නැහැ නේ. අපිට තියෙන රියල් ප්‍රශ්ණේ වෙනුවට මේ වෙන ප්‍රශ්ණ ටිකක් එහෙං මෙහෙං අපේ ඔළු වලට එහෙන් මෙහෙන් දානවා. චංගුමී එනවා. ඔය ටීවී එකේ කතා බලන එක නම් මෙලෝ රහක් නැති වැඩක්. ඊට වඩා හොදයි පත්තරයක් බලනවා. බැළුවත් වැඩක් නෑ විචාර බුද්ධියක් කියල එකක් නෑනේ අපිට. මැටි කරලානේ තියෙන්නේ අපිව. ඒ කියන්නේ අපි දෙයක් කියවලා ඒක එහෙම වෙන්නේ ඇයි කියලා හිතන්නේ නෑ. ඒ මැටි කම හින්දම තමයි අර අපිට දවස් හතෙන් මතක නෑ කියලා ප්‍රභාකරන් කිව්වේ.

ඒක ඉතිං ඇත්තනේ කතාව නේ? අපිට මතක නැහැනේ අපි ඉතිහාසේ හිටපු විදිය. ඒවා මොකුත් මතක නෑ. ඉස්සර කාලේ වීරයා දැන් හතුරා. එහෙමනේ වෙන්නේ. ඉස්සර කරුණා කියන්නේ හතුරෙක්. ඒත් දැන් මිතුරෙක් ඇයි ආණ්ඩුවට හේත්තු උනානේ. ඒක හින්දා ඌ මිනිස්සු මැරුවේ නෑ. ඌ සිංහල මිනිස්සු මැරුවෙත් නෑ. දෙමළ මිනිස්සු මැරුවෙත් නෑ. මුස්ලිම් මිනිස්සු මැරුවෙත් නෑ. ඌ දැන් සිරා ඩයල් එකක්. ඌ හෙන පොරක්. අපිට හැමදාම වෙන්නේ ඕක තමයි. අන්තිමට ඔය කියන උන් ඇවිල්ලා අපිට ඇරලා යනවා. අපි උඩ බලන් ඉන්නවා හැමදාම . අපි ඉතිං ඊට පස්සේ තව කවුරු හරි එකෙක් හොයාගෙන ඌ කියන එකක් අහගෙන ආ.. එහෙයි එහෙයි ඔව් ඔව් ඒක තමයි ඇත්ත කිය කිය වඳිනවා. මං අද කියන්නං 2016 ආයේ ඡන්දයක් එනවා. සමහර විට ඊට කලින් එයි. ඔය ඔයාලගෙ සේනාව ඡන්දේ ඉල්ලා ඇතුලට ගිහිල්ලා ඕගොල්ලන්ට... මට ඉතිං හරි වචනෙම කියන්න හිතෙනවා... ඕගොල්ලන්ට පුකේ ඇරියේ නැත්තං බලන්න. අපි දන්නෑ. ඕගොල්ලෝ ඉතිං එදාටත් චංගුමී බල බල ඉඳියි.



ජෝතික්ෂය අනුව අහසින් ගල් වැටෙන තැන්

නිකං හිතන්න මේ ඊයේ පෙරේදා මාස කීපයක් ඇතුලත කොච්චර දේවල් වුණාද නේ? එක එක දේවල් වෙනවානේ. එළි එනවා. ඒලියන්ස්ල පේනවා. ලෝක විනාසේ එනවා. කාලයක් තිස්සේ අපිට කතා කරන්න දේවල් තිබ්බනේ. ඒ අස්සේ අරගොල්ලෝ එක එක දේවල් ගත්තා. ඒගොල්ලන්ගේ දීමනා හදා ගත්තා. අරවා මේවා එක එක දේවල් කර ගත්තා. ඊට පස්සේ කාලයක් එළි පේනවා කට්ටියට. දැන් කාටවත් එ‍ළි පෙන්නේ නෑ. දැන් අහසින් එක එක දේවල් වැටෙනවා. ඒක තමයි අළුත්ම ට්‍රෙන්ඩ් එක. දැන් ඔය කොහෙන්ද නුවර කිට්ටුවට වැටිලා. මේක ඉතිං හරියටම කියන්න බෑ. ඒ උනාට අපි සාමාන්‍යයෙන් දන්නවා වැලිගොඩකට උඩ ඉදන් මොනා හරි වැටුනම එතන වලක් හැදෙනවා කියන එක. එහෙම වෙනවනෙ නේ? ලොකූ ගල් කුට්ටියක් සාමාන්‍ය මට්ටමෙන් පස් ගොඩකට අතඇරියමත් එතන සාමාන්‍ය වලක් හැදෙනවා කියන එක දන්නවනෙ නේ? නමුත් ඔය අරෙහෙට මෙහෙට වැටිලා තියෙන ඒවා පොළව උඩ තියෙනවා පොළොව නිකං ෆ්ලැටේ ෆ්ලැට්. හෙණ ලොකු කුට්ටි තියෙන්නේ. ඒවා වැටුනා කියලා කිසි සළකුණක් නෑ. තණකොළ ගොඩ උඩින් නිකං ලස්සනට ගෙනත් තියලා වගේ. ඔය සමහරක් ඒවා මට නම් දැක්ක ගමන්ම හිනා ගියා.

දිරපු ගල් තියනවා. එක එක ඔය වතුර ගලන තැන් වලින් එහෙම කාලයක් තිස්සේ අස්සෙන් එහෙන් මෙහෙන් වතුර ගිහින් දිරලා, මැදිලා ඒ ගල් වල අමුතු රටාවල් හැදිලා තියෙන්නේ. ඔය ගලක් ඉතිං වෙන කොහෙන් හරි ගෙනිහිල්ලා අරහේ කොහේ හරි ගිහිං තිබ්බයින් පස්සේ ඒ පැතිවල ඒ වගේ ගල් දැකලා නෑ මිනිස්සු. මොකද ඒවා ඒ පැතිවල නෑ. ඒවා තියෙන්නේ උඩින් වතුර වැටෙන දිය ඇළි වගේ තියෙන පැතිවල. එහෙම තැනක හැදෙන්න පුළුවන් ඒ ගල් කාලයක් තිස්සේ. අපිට කියන්න බෑ කොහේ හැදෙන ඒවාද කියලා. නමුත් කොහේ හරි තියෙන එකක් වෙන පළාතක හාත් පසින් තියෙන්නේ නැති වෙන්න පුළුවන්. ඉතිං එතෙන්ට ඒ ගල ගෙනිච්චට පස්සේ අම්මට සිරි ඒ පැත්ත පලාතක මිනිස්සු ඒ වගේ ඒ පාට ගලක් දැකලා නෑ. ලංකාවේ අපි කොච්චර පැති වලද ගිහින් තියෙන්නේ? ඔය ලංකාවේ හැම අඟලක්ම ආවරණය කරන එකක් ජීවිතේට කරන්න බැහැනේ. ඉතිං කොහේ හරි තියෙන එකක් මෙතන පෙන්නපු ගමන් අප්පට සිරි මේක අහසින් වැටිච්ච එකක් කියලා ඔන්න පත්තු වෙනවා. ටිවි එකේ යනවා. මිනිස්සු බලනවා. උන්ටත් එක එක ඒවා පේන්න ගන්නවා ඊට පස්සේ. ඇයි ඉතිං මේක මරු වැඩේ නේ. ඒක තමයි පහුගිය දවස් වලත් උනේ. දැන් ඉතිං ඔය දැකපු එළි එකක්වත් පැහැදිලි වෙලා තියනවාද? මම ඉස්සරත් කිව්වේ ඔය කියපු මිනිස්සුන්ට නඩු දාන්න ඕනේ. ඇයි මිනිස්සුනව නොමග යවනවට. ඔය බොරු කියලා. එතකොට ඔය ලෝක විනාසේ කියලා පම්පෝරි ගහපු අයියලා ජ්‍යෝතිශ්‍යකාරයෝ. උන්ට නීතිමය පියවර ගන්න ඕන. ඕගොල්ලෝ තාමත් ඕවා බලනවානේ. තාමත් විශ්වාස කරනවා. ඔය ලොකු කප් ගහපු උන් තමා කිව්වේ. උන් කියන ඒවා තාමත් පත්තර අරන් බලනවා කට්ටිය.



සුපිරි අහම හෙවත් සුපර් ඊගෝ

දැන් අපි කිව්වේ මුස්ලිම් මිනිස්සුන්ගේ කතන්දරේනේ. මම නම් කියන්නේ ඉතිං ඔගොල්ලොත් ඔහොම ගිහින් අන්තිමේදි වෙන්නේ ඒ මිනිස්සු වෙලා නතර වෙන එක. ඔතන ඉතිං පොඩි ඊරිසියාවක් වගේනේ තියෙන්නේ ඕකෙ ඇත්තටම. ඒ මිනිස්සු ඒ ගන්න සල්ලි වලින් ඒගොල්ලන්ගේ පවුල් පෝෂණය කරනවා. මොකක් හරි සංවිධානෙකින් ඒ ගොල්ලන්ගේ ජාතිය පෝෂණය කරනවා. මම කියන්නේ ඉතිං ඒ වගේ ජාතික ව්‍යාපාර ඕනනෙ අනේ. ඕනෙම රටක තියෙන්න ඕනේ ඒ වගේ ව්‍යාපරයක්. ඒගොල්ලෝ නිකං රාජ්‍ය නොවන සංවිධානයක් වගේ. එහෙම හිතන්න ඉතිං. එකම වෙනස ඒක එක ආගමක්. ඒගොල්ලන්ගේ යම් ප්‍රතිපත්ති විදියකට ඒක කරනවා. යම් යම් විදි වලින් අරමුදල් රැස් කරලා ඒගොල්ලන්ගේ මිනිස්සු අතරේ ඒ මුදල් බෙදා දෙනෙවා. ඒක ඉතිං හොඳ දියුණු හොඳ සමාජයක ලක්ෂණයක්නේ. ඒ සිස්ටම් එක හොඳයි මම කියන්නේ. සිංහල මිනිස්සු අතරේ එහෙම ක්‍රමයක් තියනවද? ඒ කරොත් එහෙම ඒ සල්ලි එකතු කරන එකා හොරා කනවා. ඕකනේ වෙලා තියෙන්නේ. ඉස්සෙල්ලා ඒවා හැදෙන්නේ නැතුව බොරුවට වෙන මිනිස්සු ටිකක් ඒගොල්ලන්ගේ එක හදාගන්න එකට අපිට මොකුත් කියන්න බෑ. ඒ කතා කරන එක තනිකර ඊරිසියාව සම්බන්ධ දෙයක්.

අපිට නැති ආතල් එකක් අනිත් මිනිස්සු ගන්නවා කියලා අපිට අර හිතෙන්නේ. හැම තිස්සෙම අල්ලපු ගෙදර මනුස්සයා මොනාද ගන්නේ? බලන්න මෙයාට සල්ලි තියනවා. මෙයාට වාහනයක් තියෙනවා. අරවා ගන්නවා මේවා ගන්නවා. මට මොකුත් නෑ. අපිට අර ඊරිසියාවක් හිතෙන්නේ. ඕකම තමයි ඔතනත් තියෙන්නේ. අනික ඔය ජාතිවාදය කියන එක දාන්නේ හෙන පරාජිත මිනිස්සු. දියුණු මිනිස්සු ඔය ජාතිවාදේ කියන එක මහා ලොකුවට ගණන් ගන්නේ නෑ. ඒ මිනිස්සු ශිෂ්ඨ මිනිස්සු. අපි ශිෂ්ඨ මිනිස්සු කියලා කියන්නේ එහෙම අයට. ශිෂ්ඨාචාරගත වෙනව කියන්නේ මිනිස්සු වනචාරී බවෙන් මිදිලා ටික ටික ශිෂ්ඨ වෙනවා කියන එකනේ. ඉතිං ඒ ශිෂ්ඨත්වය තනිකර අපේ මොළේ, බුද්ධියත් එක්ක ගණුදෙණු කරන එකක්. මම කියන්නෙ මුස්ලිම් මිනිහ ශිෂ්ඨයි සිංහලය වනචාරියි කියල නෙවෙයි. උන් දෙගොල්ලොටම මේක පොදුයි. උන් දොගොල්ලොම පට්ට අශිෂ්ඨයි. මුලින්ම කිව්වෙ ජාතිය කියන එක එද්දිම එතන අවුලක් තියෙනව කියලා ඒකයි.



ඉතිරි නැතිව බෙදන්න

ශිෂ්ඨ මනුස්සයෙක් කියන්නේ දියුණු මනුස්සයෙක්. එයාට භාෂාවක් තියනවා කතා කරන්න. එයා භාෂාවක් ඔස්සේ අදහස් සන්නිවේදනය කරනවා. කතා කරනවා. මිනිස්සුන්ව තේරුම් ගන්නවා. ඒ මනුස්සයාගේ තියෙන සංස්කෘතික වෙනස් කම් ඇතුලේ ලස්සනක් තියෙනවා. ඒ මනුස්සයෙක් මුස්ලිම් වෙලා ඉන්නවා වගේ මම සිංහල හෝ වෙන මොකෙක් හරි වෙලා ඉන්නවා එක ඇතුලේ සුන්දරත්වයක් තියෙනවා.මට ආවේනික ලක්ෂණ ටිකක් තියෙනවා. මම කතා කරන විදියක් තියෙනවා. මම කතා කරන භාෂාවේ වචන ටිකක් තියෙනවා. ඒ වචන වලින් මම දේවල් කියන විදියක් තියෙනවා. ඊට අමතරව සංස්කෘතියේ මට වෙනස් වෙනස් දේවල් ටිකක් තියෙනවා. ඒගොල්ලන්ගේ උත්සව තියෙනවා. අපේ උත්සව තියෙනවා ඒවා ඇතුලේ ඒ සුන්දරත්වය, ලස්සන, සංස්කෘතිකමය දේවල් තියෙන එක නිසා තමයි මේ සමාජයක් කියලා දෙයක් තියෙන්නේ පොදුවේ. එහෙම නැත්තං හෙන බෝරින් නේ? ඇයි නිවාඩු? ඒගොල්ලෝ හින්දා අපිට අවුරුද්දකට නිවාඩු කොච්චරක් එනවාද? ඒගොල්ලන්ට අපි හින්දා කොච්චර නිවාඩු හම්බ වෙනවාද? මං කියන්නේ එක දෙයක් විතරයි. ඉතිං එහෙම දේවල් තියෙනවා. ඒවා අපි අගය කරන්නේ නැතුව, ඒවා රස විඳින්නේ නැතුව ආ... මුං වැඩක් නෑ... මුංට ගහන්න ඕනේ... මේවා හරියන්නේ නෑ... ඉතිං ඔහොම කරන්න ගියොත් අපිට කෙලවරක් නෑ.

ඔය බෙදිල්ලේ කෙලවර කියන්න? දැන් ඉස්සර අපිට ප්‍රභාකරන් හිටියා ගහගන්න. ගහලා ගහලා ගහලා ඒ මිනිහව මරලා දැම්මා. දැන් හරි! දැන් අපිට ඒත් ඉන්න බෑ. දැන් අපිට කවුරු හරිම ඕනේ. අර හරියට කතා කර කර ඉන්න කවුරු හරි ඕනේ වගේ කවුරු හරි ඕනේ ගහ ගහ ඉන්න. දැන් ඕන්න අල්ල ගත්ත මුස්ලිම් මනුස්සයා. දැන් උන්ටත් ගහලා ගහලා එයාවත් ඉවර කරලා දානවා. මේක සිංහලයගෙම වැරැද්දක් කියනව නෙවෙයි. ආගම, ජාතිය කියන සංකල්ප මිනිස්සුන්ව වෙන් කරගන්න තියෙන මල විකාර විධියට තේරුම් අරගෙන තියෙන එක තමයි කාගෙත් ප්‍රශ්ණෙ.

මේ කතා කියනකොට ඕගොල්ලන්ට මාව මරන්න හිතෙනව ඇති. මූ මුස්ලිම් මිනිහගෙ පැත්ත අරන් කියල හිතෙනව ඇති. එහෙම එකක් නෑ. මේ කියන ටික උන්ටත් අදාලයි. දැන් මෙතන ඉන්නෙ සිංහල මිනිස්සු නිසයි මේක කියන්නෙ. මේ යන විධියට ගිහින් ආයෙත් රටේ මිනිස්සුන්ගෙ ලේ හැලෙන මට්ටමකට ආවොත් ඒ වැරැද්දට අහුවෙන්න එපා කියන පණිවිඩේ විතරයි මට දෙන්න ඕන.

අපි හිතමු එහෙම කලා කියලා. මුස්ලිම් මිනිස්සුන්ව පන්නලා දැම්මා. දැන් උනුත් නෑ. හැබැයි දැන් ඊළඟට ක්‍රිස්තියානි කාරයො ඉන්නවා. උනුත් වෙන ආගමකනේ. ඊටපස්සෙත් ආයේ ඕක රිපීට් වෙන්නේ නැද්ද. ඊට පස්සේ ඕගොල්ලෝ ඔය හිතන් ඉන්නවා වගේ හෙන සාමකාමී හෙන ආඪ්‍ය වෙච්ච ආශ්චර්යය එයි කියලා.. හෙහ්..!!



ඇනුවල් එකමස්ථාන ට්‍රිප් එක

දැන් ආශ්චර්යේ ලණුව කෑවනේ එක පාරක් නේ? ඒ ලණුව අපට මතක කාලේ එක පාරයි කෑවේ. ඒත් ඇත්තට ඉස්සර ඉඳන්ම කාපු ලණුවක් ඒක. ඒ උනාට අපට මතක ඉතිහාසේ තියෙන්නේ උපරිම අවුරුදු 20ක් 30ක් විතරනේ. ඊට එහා මතකේ ඉන් ඩීටේල් නැහැනේ. අවුරුදු 30ක මතකෙනුත් අපිට කොච්චරද හරියට මතක? බොහොම පොඩ්ඩයිනේ. ඉතිං මේ දන්න කාලේ තියන දේවල් වලින් අපි හිතන්නේ නැතුව මහා පරිමාණෙන් හිතලා වැඩක් නෑ. මතක කාලෙ වෙලා තියෙන දේවල් දැක්කම හොඳට තේරෙනවා වෙන්නේ මොකක්ද කියලා ඕන මනුස්සයෙක්ට. අපි හැම තිස්සෙම ඇන්දෙනවා ගොනාට වගේ. කවුරු හරි කියන දෙයක් විශ්වාස කරගෙන අපි ඇත්ත ප්‍රශ්නේ අමතක කරලා බොරු ප්‍රශ්ණ ටිකක් ඔළුවට දාගෙන දුක් විඳිනවා.

අපේ ඇත්ත ප්‍රශ්නේ ඕක නෙවෙයි. අපි කාගෙත් ඇත්ත ප්‍රශ්නෙ ජීවත් වෙන ප්‍රශ්ණේ. කොහොමද ජීවත් වෙන්නේ. කොහොමද අපි ජීවත් වෙන ක්‍රමේ ලස්සන කරගන්නේ? මිනිහෙක් දියුණු වෙනවා කියන්නේ අර අපි සාමාන්‍යයෙන් කියන්නෙ ආඪ්‍ය වෙච්ච ජීවිතයක් ගත කරන්න පුළුවන් තත්වෙකට එනවා කියලා. අන්න ඒකනේ. වැඩිපුර වැඩ කරන්න ඕනේ නෑ. වැඩ කරන්නෙ ප්‍රමාණවත් ගාණකට. එහෙමනේ අපි කියන්නේ. වැඩිපුර අපි ආදරේ කරන මිනිස්සුත් එක්ක ඉන්න පුළුවන්. ළමයි එක්ක ඉන්න පුළුවන් අම්මලා තාත්තලා එක්ක ඉන්න පුළුවන්. අපිට යාළුවෝ එක්ක ට්‍රිප් එකක් යන්න පුළුවන්. අපට විවේකයක් හදා ගන්න පුළුවන්කමක් ලැබෙනවා. ඒකට සල්ලි ටිකක් ඉතිරි කරගන්න එකත් අමාරු වැඩක් නෙවෙයි. ජීවිතේ දැනට වඩා එන්ජෝයි කරන්න පුළුවන්. දැන් අපි ගෙවන ජීවිත එහෙමද? විනෝදය කියන්නේ මොකක්ද? විනෝදය කියලා ඔයාලා දන්නේ රෑට ගිහිං චංගුමී බලන එක. අර කතා ටික බලන එක ඒක තමයි විනෝදේ. මිනිස්සුන්ට කොච්චර දේවල් කරන්න පුළුවන්ද?

මිනිස්සුන්ට කරන්න කොච්චර දේවල් තියෙනවාද? ෆිල්ම් බලන්න යනවා. මිනිස්සු ට්‍රිප් යනවා. ට්‍රිප් කියන්නේ එසේ මෙසේ ට්‍රිප් නෙවෙයිනේ මිනිස්සු යන්නේ. ලොකු ට්‍රිප් යනවා. රට වටේ යනවා. එහෙම යන්න පුළුවන්නෙ නේ අපිට? අඩු තරමේ අවුරුද්දකට ට්‍රිප් දෙකක් යන්න පුළුවන්. නමුත් ගිහින් තියෙනවාද එහෙම? ඕගොල්ලෝ ට්‍රිප් ගියත් කරන්නේ කොළඹ හරි නුවර හරි ගිහින් ඔය ශොපින් කරලා එන එක. කතරගම හැම අවුරුද්දෙම යනවා. සිරිපාදෙ යනවා. ඕව තමයි ට්‍රිප්. ඊට වැඩිය දේවල් තියෙනවා. අපි පුංචි කාලේ කොච්චර දේවල් කරාද? අපි ස්වභාවික පරිසරයත් එක්ක කොච්චර ගැවසුනාද? ලංකාවේ කොච්චර තැන් තියනවාද බලන්න යන්න? අපි හැමදාම එක්කෝ අනුරාධපුරේ යයි එක්කෝ පොළොන්නරුවේ යයි. ඊට වැඩිය කොච්චර තැන් තියෙනවාද ? මම ගිහිල්ලත් නෑ. මේ මල ඉලව් කියෙව්වට මම ඕගොල්ලගෙන් වැඩි වෙනසක් නෑ. නමුත් මගේ අදහස තියෙන්නේ එහෙම යන්න ඕන කියලා. අඩු තරමේ එහෙම විවේකයක් හදා ගන්න ඕන කියලා. අඩු තරමේ අවුරුද්දට තුන් පාරක් කොහේ හරි යන්න ඕන කියලා. ගෙදර මිනිස්සු එක්ක නැත්තං යාළුවෝ ටිකක් එක්ක.



සුපර් කොලිටි ජීවිතයක්

මම හිතන්නේ නෑ එහෙම ගොඩක් මිනිස්සුන්ගේ ජීවිත වල තියෙනවා කියලා. පවුල් පිටින් යන ට්‍රිප් බොහොම කලාතුරකින්නේ තියෙන්නේ නේ? ඉතිං අපිට එහෙම තත්වෙකට එන්න පුළුවන්. යන එක ප්‍රශ්ණයක් නොවෙන්න. ඒ ගියායින් පස්සේ ඔෆිස් එකෙන් කෝල් කරලා අරක තියෙනවාද මේක තියෙනවාද කෝ මේක ඇයි කරලා නැත්තේ? යතුර තියලා ගියේ නැද්ද? ඔහොම අහනවා නම් ඒකේ වැඩක් නැහැනේ නේ? ඉතිං අපිට එහෙම ක්‍රමේකට යන්න පුළුවන්. ඒක තමයි එක විධියකට ශිෂ්ඨත්වය කියන්නේ. මිනිස්සු දියුණු වෙනවා. මිනිස්සුන්ට හොඳට කෑම බීම තියෙනවා. පෙරේතකමට පිරෙන්න කනවා නෙවෙයි. කන්න බොන්න තියෙනවා ප්‍රමාණවත් විදියට. මිනිස්සුන්ට දුක් විඳින්න දෙයක් නෑ. ට්‍රිප් එකක් යන්න තමන්ගේ වාහනයක් තියෙනවා. ඒ කියන්නෙ සාමාන්‍යයෙන් අවුලක් නැතිව අනිත් මිනිහ ගැන ප්‍රශ්ණයක් නැතිව හැමෝටම වැඩ කරන්න වගේම විනෝදෙන් ඉන්න අවස්ථාවක් තියෙනවා. මම කියන්නෙ එහෙම තත්වයක්!

දැන් අපි ගත්තොත් මේක බෙදිලා අවුලක් වෙලානේ තියෙන්නේ. එක කොටසකට තියෙන ඔක්කොම ටික තියෙනවා. උන්ට වැඩියත් එක්ක තියෙනවා. උන් එවාගෙන් පිස්සු කෙලිනවා අම්බානෙකට. කාර් රේස් යනවා. තව කොටසක් ඉන්නවා ඇති මගුලක් ඇත්තෙම නෑ. වැඩිය ඕනේ නෑ අපිවම ගන්න. මෙතන ඔය වෙනස ඇයි වෙලා තියෙන්නේ නේ? ඔය වෙනස වෙලා තියෙන්නේ අපි හැමදාම ඇන්දෙන හින්දා. අපි කවදාවත් ඇත්ත ප්‍රශ්ණේ තේරුම් ගන්නේ නෑ. අපිට තියන ප්‍රශ්ණ අපි තේරුම් ගන්නේ නෑ. ඒක නිසා හැමදාම වෙන්නේ ලොකු මිනිස්සු ටිකක් එකතු වෙලා නැති මනුස්සයව පාගලා දාන එක. මම කියන්නේ නෑ අද ඊයෙ වුණා කියල. ඕක හෙන කාලෙක ඉඳන් ලෝකේ පුරාම එහෙමයි. ඒක යම් තරමකට තියෙන්නත් ඕන කියල මට හිතෙනවා. ඕකට අපි කියන්නේ 80-20 තියරිය කියලා. දැන් නම් ඒක වෙනස් වෙලා 90-10 තියරි කියලා එකක් වෙලා තියෙන්නේ. ඒ කියන්නේ එක රටක මිනිස්සු ප්‍රතිශතයෙන් 90%ක් අතේ 10%ක සල්ලි ප්‍රමාණයක් විතරයි තියෙන්නේ. සල්ලි වලින් 90%ක් තියෙන්නේ මිනිස්සුන්ගෙන් 10%ක් අතේ. සල්ලි වලින් සීයට දහයක් තමයි 90%ක් මිනිස්සු අතරේ බෙදිලා තියෙන්නේ. දැන් ඕකනේ වෙලා තියෙන්නේ. එක කොටසක් ඉන්නවා ඒගොල්ලන්ට තියෙනවා සල්ලි ඕන තරම් තියෙනවා. තව හෙන ගොඩක් මිනිස්සු ඉන්නවා ඒගොල්ලන්ට චුට්ට චුට්ට සල්ලි තියෙන්නේ. ඒක එහෙම වෙන එක අවුල්නේ. ඒක එහෙම වෙලා තියෙන්නේ ඇයි? අපි ඒ ප්‍රශ්ණ වෙනුවෙන් කතා කරන්නේ නැති හින්දා. එහෙම්මම කියන්නත් බෑ එක අතකට. වැඩ කරන මිනිස්සු, සල්ලි හොයන්න උවමනා මිනිස්සු අර 90% ගොඩේ ඉඳන් 10% ගොඩට යනවා. වැඩ නොකරන කම්මැලියොත් මේකෙන් වාසි ගන්න යයි අන්තිමට.



හලාල් අමාත්‍යංශය

මෙහෙම දේවල් ගැන කතා කරද්දි එහෙම ඇත්තටම කරන්න පුළුවන්ද කියලත් සැක හිතෙනව. මොකද අපි කවදාවත් එහෙම ආර්ථික පරිසරයක ජීවත් වෙලා නෑ. ඒක එක පාර වෙන්නෙත් නෑ. වුණත් එක ස්ථාවරයක තියෙන එකකුත් නෑ. කොහොම නමුත් ඇත්ත ප්‍රශ්ණෙ තේරෙණකල්, ඒක ගණන් නොගන්න කල් බහුතරයකට හැමදාම කම්මුලේ අත ගහගෙනයි ඉන්න වෙන්නේ. මමත් එහෙම තමයි. මම ඕගොල්ලන්ගෙන්, අනිත් මිනිස්සුන්ගෙන් ගැලවිලා කියනවා නෙවෙයි. නමුත් මම කතා කරනවා ඒක ගැන. මිනිස්සුන්ට ඒ ගැන කියලා දෙනවා. උඹලා මෙහෙම කරොත් එහෙම මෙහෙම වෙනවා කියලා. කතා කර කර ඉඳලත් හරි යන්නෙ නෑ හැබැයි. නමුත් ප්‍රශ්ණ ගැන අවබෝධයක් තියෙන සමාජයක් ඒ ප්‍රශ්ණ වලට සංවේදී මිනිස්සුන්ව පාලකයො විධියට පත් කර ගනියි.

දැං එතකොට හලාල්! දැන් ඔතන තියෙන්නෙත් ඕකෙම වෙන ප්‍රශ්ණයක් විතරයි. මොකද මෙච්චර දවසක් කිසි ප්‍රශ්ණයක් නැතුව ඕගොල්ලෝ හලාල් කෑවා නම් දැන් මොකද මේ කලබල වෙලා? හලාල් කියන්නේ එක විධියකට වලංගුයි කියන එක. ඒ කියන්නේ ඒක කෑමට සුදුසුයි කියන එක. ඒ අදහසම හෙන මොංගල් එකක් තමයි. නමුත් කෑමක් හදන කොලිටි එක ගැන ගත්තම හලාල් කන එක හලාල් නැති ඒවා කනවට වැඩිය ආරක්ෂා සහගතයි. මොකද ඒවා හදන්නේ මොනයම් හෝ ආගමකින් වලංගු ක්‍රමයකට. මොන ආගමකවත් උනත් ඒවා වැරදියට හදන්නේ නැහැ නේ. ඉස්ලාම් ආගම කියලා ඒවා ඒගොල්ලෝ මිනිස්සුන්ට අජීර්ණ වෙන විදියට හදන්නේ නැහැනේ නේ? එගොල්ලෝ හලාල් කියලා ඒකට වස දාන්නේ නැහැ නේ. ඒගොල්ලෝ යම් තත්වයක් බලාපොරොත්තු වෙනවා. මේවා හදනකොට මේවා තියෙන්න බෑ. මේවා මේ විදියට මේ කොලිටීස් වලින් තියෙන්න ඕනේ. ඒ වගේ තියරි ටිකක් තමයි ඒවායින් බලන්නේ. ඇත්තට ඒක රජයකින් කරන්න ඕන වැඩක්. මම කියන්නෙ හලාල් ගහන එක නෙවෙයි. ඒ තත්ත්වෙ නිෂ්පාදනවල තියාගන්න එක චෙක් කරන එක. එහෙම වුණොත් ඒකට වෙන අමාත්‍යංශ පිහිටුවලා ඇමතිලා පත් කරලා තව ටිකක් මණ්ඩලේ වැඩි කර ගනියි අපේ අයියලා.

ආගමික අර්ථයෙන් හලාල් කියන්නෙ මෙලෝ වැඩක් නැති අදහසක්. මුස්ලිම් මිනිස්සු ඌරව නොකා අනිත් සත්තු කනව වගේම බූරු අදහසක්. ඒ ගැන ඕගොල්ලෝ එක එක පැති වලින් අහපුවනේ කියන්නේ. මමත් අහපුව තමයි කියන්නේ හැබැයි හොයලා බලලා කීප දෙනෙක්ගෙන් අහලා. මොකද මේ එක්කෙනෙක්ගෙන් දෙන්නෙක්ගෙන් අහපුවම කියන්නේ ඒගොල්ලෝ හිතන් ඉනන් ඒවනේ. මමත් දැන් කියන්නේ මම කියවපු දෙයක් නේ. මටත් තාම කවුරුවත් හරි ඩෙෆිනිෂන් එකක් දීලා නෑ හලාල් යනු මේකයි කියලා. මුස්ලිම් මිනිහෙක්ගෙන් ඇහුවොත් ඌත් ෂුවර් දන්නෙ නෑ. උං දන්නෙ පොතේ තියෙනවා අපිත් කරනවා කියන්න විතරයි. අර දෙන දේ කාල වෙන දේ බලාගෙන ඉන්න හොඳම මොඩල් එකේ කට්ටියනෙ ඒ අය. ප්‍රශ්ණ කිරීම් නෑ. හරියට අපි වගේම තමයි නේද?



වේදනා නොදී මැරූ ඌරු මස් හොදී

මේ ගැන වඩා විශ්වාසනීය මනුස්සයෙක් මට කියපු විධියට හලාල් කියන්නේ ඕනෙම දේකදි ඒකේ වලංගු කම චෙක් කරන එක විදියක් SLS වගේ එකක් කියලා. SLS වල වෙන වෙන තියරි ටිකක් බලන්නේ. මේකේ බලන්නේ වෙන තියරි ටිකක්. කෑම සම්බන්ධයෙන් ගත්තොත් ඒක කෑමට සුදුසු ද වගේ එකක්. සතෙක් මරණ එකක් ගත්තොත් එහෙම, සතෙක් මරණවා කියන්නේ මොනා උනත් උගේ හිතේ කෝපයක් එනවා. ඒ කෝපයත් එක්ක සතා මැරුවොත් පස්සේ සතාගේ ලේ වලට ඒ කෝපයෙන් එන හැඟීමෙන් යමිකිසි විදිහේ වැරදි බලපෑමක් එන්න පුළුවන්. සතා කෝපයෙන් මැරුණා කියන්නේ ඒ සතාගේ ලේවලට යම්කිසි විසක් එකතු වෙන්න පුළුවන්. අපි දන්නේ නෑ අපිට ඔප්පු කරන්න බෑ ඒක. විද්‍යාවෙන් ඔප්පු කරන්න බෑ. මටත් මුලින් ඇහුවම මඤ්ඤං වගේ. නමුත් අපි එහෙම හිතනවා. එහෙම වෙන්න හැකියාවක් තියෙනවා කියලා. ඉතිං හලාල් වලදි ඒක එහෙම නොවෙන්න ඒ වේදනාව, මර‍ණ භය කියන එක අවම වශයෙන් දැනෙන විදියටලු මරන්නේ. මම දන්නේ නෑ. ඒ මම අහපු කතාවක්. ඔය වීඩියෝවල නං එහෙම පේන්නෙ නෑ. අනික වේදනාවක් නැතිවෙන්න බෙල්ල කපනව කියන්නෙ මල විකාරයක්. කොහොම වුණත් ඒ විදියට තියෙන කෑම කන එක අපිට අනිත් කෑම කනවාට වැඩිය හොඳ වෙන්න පුළුවන්.

මම කියන්නෙ ඒක නෙවෙයි. ඔය ඉලව්ව අවුරුදු දාස් ගාණක් තියෙන එකක්. ලංකාවෙත් අපි දැන දැන ඕක මතක කාලෙ ඉඳන් තියෙන්න ඇති. හැබැයි ඔය හලාල් ප්‍රශ්ණේ දැන් ඇදිලා ආවේ මිනිස්සුන්ගේ ඡන්දේ ගන්න බලාගෙන. එහෙම නැත්තං අර නාට්‍ය මාලාවෙ තව එකක්. අර ඕගොල්ලන්ගෙ සේනාවෙ යුනිෆෝම් කාරයන්ට පාර්ලිමේන්තුවට යන්න ඕනේ හින්දා. ඒගොල්ලෝ ඇවිල්ලා කතන්දරයක් හදලා දැම්මා එළියට. අපේ මිනිස්සු ඇන්දුනා. දැන් ඊළඟ ඡන්දෙදි ඒගොල්ලෝ ඡන්දේ අරන් ඇතුලට යනවා. ඕගොල්ලන්ට හුළං! ඔගොල්ලන්ට ගෙදර ගිහිල්ලා අර ටීවි එකේ යන චංගුමී බල බල ඉන්න පුළුවන්!

මට හිතෙන්නෙ ඔය ජාතීන් අතර යුද්ධ තව අවුරුදු සීයක් දෙසීයක් යද්දි නැති වෙයි. මොකද දැන් ලෝකෙ එක ගාණට දැනුම ව්‍යාප්ත වෙනවා. තොරතුරු ව්‍යාප්ත වෙනවා. දැන් ඔය ඉන්ටර්නෙට්වලත් මිනිස්සු ජාති බෙදිල ගහගත්තට ඒ උන් සංක්‍රාන්ති කාලෙක ඉන්න නිසා. තව කාලයක් යද්දි ඉපදෙන උන්ට ඔයිට වඩා වැඩ තියෙයි. අන්තිමේදි තාක්ෂණය මිනිස්සුන්ව එකතු කරයි. සමහර විට මට එතනදි පොඩ්ඩක් වැරදිලා වෙන්න පුළුවන්.

සමහර විට මේ මුළු බයිලාවම මට වුණ මහම මහ වස වැරැද්දක් වෙන්න පුළුවන්.


..........

පිස්සා කතාව නතර කලා. නදීකා හිටියෙ කම්මුලේ අත් දෙක ගහගෙන කතාව අහගෙන. එයා පිස්සාව නිවැරදි කලා.

'අයියෙ චංගුමී ගිය සතියෙ ඉවර වුණා...'