ගමේ හැමෝම ලීල ආච්චිට ලීල අක්කය කිව්වට අපේ ආච්චිට තරම්ම වයස නිසා මම කිව්වෙ ආච්චි කියලා.
සති දෙක තුනකට විතර සැරයක් කුමාර අයියලගෙ ගෙදර නැවතෙන දවස්වල කුමාර අයියත් එක්ක බයික් එකේ ගම වටේ රවුම් ගහද්දි එයාට අඩියක් ගහන්න ඕන වුනාම යන්නෙ ලීල අක්කගෙ කසිප්පු තිප්පොලට. මම සිගරට් එකක් දල්වගෙන එතන ඉන්න මිනිස්සු දිහා බලාගෙන ඉද්දි ලීල ආච්චි කට්ටියට මෙගා බෝතලේකින් වීදුරුවලට වක්කරල දුන්නා...
ඒ අතරෙ වතුර එක උණු වුනාම මට හම්බ වෙනව රස ප්ලේන්ටියක්. ඒකෙන් බාගයක් බීල ඉතිරිය ලීල ආච්චිට දෙන්නෙ ඒක අපි දෙන්න අතර පුරුද්දක් වෙලා තිබුණ නිසා. බුලත් කහට රැඳුණ දිරාපත්වුණ දත් එලියට දාල හිනා වෙන්න පුළුවන් උපරිමෙන්ම හිනාවෙලා තමයි මගේ අතින් තේ එක ගන්නෙ... එහෙම වෙලාවට හිතන්න බෑ ලීල ආච්චි ගම දෙවනත් වෙන්න කුණුහරුපෙන් මිනිස්සුන්ට බණින ගෑණියෙක් කියල... ඒ ඒ ප්‍රශ්ණ වලට ඒ ඒ විසඳුම් කියන තියරිය එයා ජීවිතෙන් ඉගෙනගෙන තිබුණා... එහෙම නොවී කසිප්පු වාඩියක් පාලනය කරන්න බෑ පිරිමියෙක්ටවත්...
තේ එක කියන්නෙ අපි දෙන්නට කතාවට ඉඩ සලසන අවස්ථාවක්...
'වැඩේ නැගලම යනව නේද?' මම අහන්නෙ කොතනින් හරි කතාව පටන්ගන්න ඕන නිසා...
'අපෝ නෑ හර්ෂ මල්ලි... ගිය සතියෙත් ලොකු පුතා පොලීසියෙ දවසක් හිටිය'
ලීල ආච්චිගෙ ලොකු පුතා තමයි බිස්නස් එක පැත්තකින් අරන් ගියේ. මාරුවෙන් මාරුවට ලීල ආච්චියි ලොකු පුතයි හිරේ හිටිය. පොඩි පුතත් වාරෙන් වාරෙට කන්ස විකිණුව. කට්ටියම කලේ පොලීසියෙන් පන්නන රස්සාවල්...
'පොලීසියෙන් හැම වෙලේම පන්නනවද?'
'එහෙම නෑ ඉතිං... කට්ටිය ඉන්නවනෙ කියන්න... පොලීසියෙන් එනව වගේ සැක තියෙනවනම් කෝල් එකක් එනවා... එතකොට කෑන් එක හංගන්න ඕන' ආයෙත් කට පුරා හිනාවක්...
'එහෙනං ඉතිං ගිය පාර අහුවුණේ කොහොමද?'
'පො‍ලිසියෙන් සිවිල්නෙ මල්ලි එන්නෙ. ඔය ණයට බඩු ඉල්ලල හම්බුන්නැති අළුගුත්තේරුවෙක් ටිප් එක දෙන්න ඇති...'
'ඉතිං හෙන බයෙන්නෙ වැඩේ කරන්න වෙන්නේ...'
'මේ බිස්නස් එක එහෙම තමයි. නීති විරෝදීනෙ මොනා වුණත් ඉතිං... පොලිසිවල උන්ට ගාන දුන්නනම් කාලයක් ඉන්න පුළුවන්.... ඒත් උං ඉතිං හිතුණ වෙලාවට පණිනව'
......................
ලීල ආච්චි එක්ක මගේ සම්බන්ධය බිඳුණ මම මගේ
රැකියාව මාරු කරල පැමිණීමත් එක්කම... මාස දෙකකට විතර කලින් ලීල ආච්චි ආයෙම මට හම්බවුණා. එයා කුමාර අයියලගෙ ගෙට එහා පැත්තෙ ගෙදර වත්තෙ සිලි බෑග් එකකට මල් කඩනවා. අවුරුදු දෙකකින් මාව දැකල නොතිබුණත්, කොණ්ඩෙ කොටටම කපල මගේ ස්වරූපය වෙනස් වෙලා තිබුණත් එයාට එකපාරම මාව අඳුණගන්න පුළුවන් වුණා.
'ආ හර්ෂ මල්ලී...'
'හප්පා... කොහොමද ඉතිං... වයසට ගිහිල්ලා...'
'ඔහෙ ඉන්නවා... මේ.. පන්සල් යන්න හවසට'
ඇගේ හිනාව නම් වෙනස් වෙලා තිබුණෙ නෑ...
'ෂා... හොඳයි හොඳයි... කළු අයිය එහෙම ඉන්නවද?'
'එයා තමයි දැන් දිගටම වැඩේ කරන්නේ... මම ඒක නතර කලානෙ'
'අර මොකෝ...?'
'දුවට රස්සාවක් හම්බවුණා... අනික මේ වයසට බයෙන් බයෙන් ඕව කරන්න බෑ මල්ලි'
.......................
ළඟදි ආරංචි වෙන නිව්ස් වල හැටියට දැන් පෙම් කරන්නත් නීතියෙන් තහනම් වෙලා... ජීවිතේම ප්‍රශ්ණයක් වුණ පෙම්වතුන් යුවලක් එකිනෙකා එක්ක ජීවිතේ ප්‍රශ්ණ නැති මොහොතක් ගතකරන එක නීතියට ප්‍රශ්ණයක්... එක මකුණෙක් කෑවම දඬුවම් ලැබෙන්නෙ සනුහරේටමයි කියන එක පෙම්වතුන් දැනගන්න ඕන කාරණයක් වුණාට ඒක දැනගත්තත් තමන්ට දැණෙන ප්‍රේමය විඳගන්න පෙම්වතුන්ට කිසිම විකල්පයක් නෑ...
ඒ පැත්තෙන් සංස්කෘතිය, තව පැත්තකින් පොලිසිය සහ තව කාලෙකින් ත්‍රිවිධ හමුදාවම, තව පැත්තකින් දෙමව්පියෝ, අනිත් පැත්තෙන් කවදාවත් ආදරේ නොකරපු කුහක මිනිස්සු, පෙම්වතුන්ට තමන් හැර වෙන අතක් නෑ...
ඒත් දැන් ආදරය කියන්නෙ බයෙන් බයෙන් කරන්න ඕන දෙයක් වෙලා...
දැන් ආදරේ කරන එකත් ලීල ආච්චිගෙ කසිප්පු බිස්නස් එක වගේ....
