නිදහස

මම තාමත් හිතන්නෙ පාරෙ සින්දු කියන, බස් වල සින්දු කියන සහ හිඟා කෑම වගේ එදා වේල පමණක් ගැන කල්පනා කරන්න වෙන තනි ජීවිතයක් තුල මම බලාපොරොත්තු වෙන නිදහස මට ලැබෙයි කියලයි. කාලයක් මම හිතුව ඇත්තටම හිඟා කන එක පවතින්න හොඳ ක්‍රමයක් කියලයි. ඒ කාලෙ මට ජීවිතේ වෙනත් බලාපොරොත්තුවක්වත් රක්ෂා කරන්න තියෙන අය ගැන ලොකු හැඟීමක්වත් තිබුණෙ නෑ.

නමුත් දැන් තත්ත්වෙ වෙනස්. මං වෙනුවෙන් වෙහෙසෙන අය වෙනුවෙන් කැපවීම මගේ ජීවිතේ අරමුණ වෙලයි තියෙන්නෙ. තාමත් මං වෙනුවෙන් මහන්සි වෙන මගෙ අම්මයි තාත්තයි ඒ අතරින් ඉහලින්ම ඉන්නව. මං හැමදේම කරන්නෙ එයාල වෙනුවෙන්. ඒ ඔස්සේ එයාල දකින හීනය තමයි මං ඇත්තක් බවට පත් කරන්න උත්සාහ කරන්නේ. ඒ නිසා ජීවිතේ යම් කාලෙක තනියෙන් ඉන්න වුණ වෙලාවක පාරට බහින එක කෙසේ වෙතත් දැනට මට විධිමත් රස්සාවක් කරන්නම වෙනව. ඒ ඔස්සේ බලාපොරොත්තු ගොඩනගන්න සහ ඒ වෙනුවෙන් කැපවෙන්න සිද්ධ වෙනව මට.

ඉපදීම නම් දුකක්. ඒක දුකක්ය කියල තේරෙණ එක තව දුකක්. එහෙම තේරෙන එක වරදක්ද? උදේ හවස ඉර පායල බැහැල යනව වගේ ඔහේ ජීවත් වෙන එකද මම කල යුත්තේ? අයි මට බැරි මට ඕන විධියකට ඉන්න මේ බැඳීම් වලින් ගැලවෙලා.

ජීවිතේ විඳින්න කියල තමයි හැම වෙලේම හැමෝම කියන්නේ. ඔව්! ජීවිතේ විඳින්න ඕන තමයි. භෞතික දේවල් ගොඩක් එක්ක ජීවිතේ සංකීර්ණ වෙලා තියෙද්දි ජීවිතේ තවත් විඳින්න දෙයක් නම් නෑ. භෞතික වට පිටාව හැමවෙලේම වින්දනීය ලෙස ජීවිතේ එහෙට මෙහෙට ගෙනියනව හුස්මක්වත් ගන්න ඉඩ නොදී.

ජීවිතේ නියම සුවය සහ අර්ථය දැනෙන්න අපි නිදහස් වෙන්න ඕන බොහොමයක් දේ වලින්. ඒ වුණාට එහෙම නිදහසක් නම් නෑ පේන තෙක්මානෙක.

දැන් මට ජීවිතේ අභියෝගයක්! දිනන්න ඕන තරගයක්. අනිත් බොහෝ දෙනා දුවනව වගේ මාත් දුවන්න පටන්ගන්නව. මෙතෙක් කල් මට ඕන පාරවල දුවපු මම දැන් දුවනව අනිත් අය ඇඳපු පාරක. බලමු මම දිනයිද කියල.